Evet, “Bu bir kabus olmalı, uyanmalıyım” diyorum kendime!..
Ama her defasında karanlığa ve acıya uyanıyorum!..
Küçücük bedenleriyle tabutun içindeler…
İnanmak istemiyor insan!..
Öğretmenleri ile birlikte “Hoşçakalın” diyor bize meleklerimiz!..
Bu ne büyük bir acı arkadaş!..
Acımız öfkemize, gözyaşlarımız toprağa karıştı!..
Hiçbir şeyin anlamı kalmamış gibi!..
Tanrıyı sorguluyor insan!..
Ve adaletini!..
Çünkü çaresizlik var hepimizde!..
Belki de en acısı da buydu, çaresizlik!..
Öylece izledik, öylece baktık…
Günlerce onlar için hiçbir şey yapamamanın çaresizliğinde boğulduk!..
Hangi söz, hangi cümle, hangi kelime anlatabilir ki bu acıyı!..
Kahrolduk, çöktük, tükendik!..
Aldığımız nefesten yediğimiz yemeğe kadar utandık kendimizden!..
6 Şubat 2023, en kara gün artık bizler için…
En büyük çığlıklarımıza neden oldu, en çok gözyaşını dökmemizi sağladı!..
Şimdi aklımızda tek bir şey var, o da hesap sormak!..
Suç kesin, suçlu belli…
Fakat şimdi veda zamanı onlara!..
En zor veda!..
Tabutların içerisinde küçücük bedenler…
Hoşçakalın şampiyonlar…
Hoşçakalın melekler…
Hoşçakalın memleketimin güzel çocukları ve insanları…
