Sosyal medya hesabından paylaşım yapan Borman,insülin almak için devlet polikliniğinden aldığı reçete ile eczaneye yönlendirildiğini ve insülin olmadığından alamadığını belirtti.
İpek Borman, “Devlette insülin yok, 2 bin TL karşılığında bir depodan bulabildim ya asgari ücretli biri olsaydım? O parayı veremeseydim, ne olacaktı?” diye sordu.
Eski müzakere heyeti üyesi Dr. İpek Borman 9 yıldır diyabetle yaşadığını belirterek devlette insülin olmadığını 2 bin TL karşılığı özelden aldığını belirtti ve “özelde varsa devlette neden yok?”diye sordu.
İpek Borman’ın paylaşımı şöyle:
9 yıldır tip 1 diyabetim. Vücudum insülin üretmediği için dışarıdan kendime insülin enjekte etmek zorundayım. Yaşamak için…
Devlet vatandaşına karşı sorumluluklarını yerine getirebilsin diye kendi payıma düşen katkıyı da sosyal sigortaya yapıyorum. Gelgelelim, evvelki hafta bir öğleden sonra insülin alabilmek için Lefkoşa’da bir devlet polikliniğe gidiyorum, reçetimi alıyor ve oradaki eczaneye yöneliyorum.
İnsülin yok! Ne zaman gelir? Belki haftaya. Nerede bulabilirim? İskele’yi bir arayın. İskele mi?! Bir telaş içinde nöbetçi eczaneleri teker teker aramaya başlıyorum. Neyse ki depoda olduğu ve bir saat sonra gidip alabileceğim söyleniyor. Gidiyorum, yaklaşık 2000 TL ödeyerek insülinlerimi alıyorum. Derin bir nefes alıyorum; yaşayabileceğim!
Arabaya biniyorum ve kafamda sorularla boğuşmaya devam ediyorum. Şanslıydım ki özelde bulabildim. Ya bulamasaydım? Birkaç gün zorlanırdım ama bir şekilde gelirdi herhalde. İnsülin bu, dışarıdan kargoyla getirmek de kolay değil, sonuçta iyi korunması lazım. Ya asgari ücretli biri olsaydım? O parayı veremeseydim, nolacaktı? Özelde varsa devlette neden yok? Şansıma şükrediyorum yine! Ve bir daha derin bir nefes alıp, kendi kendime “Oh” diyebiliyorum sadece…
Yolda giderken, birden yine gözüme takılıyor, külliye inşaatı son sürat devam ediyor. Son yıllarda bu ülkede hiçbir projenin veya işin bu kadar azimle, dirayetle ve hızla yapıldığına şahit olmadım diye içimden geçiriyorum. Elbette öyle olacak diye kendi kendime homurdanıyorum; vatandaşının yaşamı ve onuru, devletin itibarı ve onurundan daha mı önemliydi?! Bu sefer “Oh” çekemiyorum, nefesim daralıyor, boğazım düğüm düğüm oluyor. Yaşam ve gelecek kaygısı aklımı ve ruhumu dağlıyor ama vatan sağolsun işte!
